…de reden.

Op het moment dat ik dit schrijf hebben de zoekmachines Google, Yahoo en Bing gemiddeld zo’n 5,4 miljard actieve webpagina’s geïndexeerd. Een aardig aantal daarvan bestaat uit blogs. Ik heb me vaak afgevraagd waarom mensen zo’n ding schrijven. Zeker op het web maakt geschreven woord ontstellend weinig kans tegen bewegend beeld. Ergens vind ik dat jammer. Niet omdat geschreven woord zo heilig is. God no. Het web bewijst me net iets te vaak dat toegang tot een podium niet altijd betekent dat je ook iets van waarde te melden hebt. Scroll bijvoorbeeld voor de lol eens naar de “Commentaar” of “Reageer” sectie onder een willekeurig stuk web content. Soms doe ik dat, gewoon om me fijn te ergeren. De barrage aan stuitende domheid en oeverloos geschreeuw die ik daar vaak aantref doet me soms afvragen waarom meerderjarigheid en nationaliteit eigenlijk de enige criteria voor stemrecht zijn. Nee, wat ik bedoel is: geschreven woord kost moeite, voor schrijver èn lezer. Ze moeten er allebei een beetje voor werken. In een tijd waar mensen raar opkijken als ergens géén app voor is, juich ik dat eigenlijk een beetje toe. Maar goed: een blog? Really? Tussen Netflix, Facebook, Instagram en Snapchat in? Hoe dan? Mijn hoop en vermoeden is dat jij, lezer, benieuwd naar me bent. Je overweegt om me in te huren. Of je baas heeft me al ingehuurd, en ik ga binnenkort met je samenwerken. Hier vind je hapklare brokken van telkens ongeveer vijfhonderd woorden. Zij tonen wat je tussen de regels van mijn CV vandaan probeert te peuteren. Wat je tijdens een kennismakingsgesprek probeert te zien. Wat ik professioneel kan, daar hoef je je echt niet druk om te maken. Maar wie ik ben, dat is minstens even belangrijk, zo niet belangrijker. Dus: welkom op mijn blog.